**********************************************************

در بند زنجیر جفا

**********************************************************

از غم غربت من ارض و سما می سوزد

پای این روضه ، دل آزاد و رها می سوزد 

مونس صبح و شبم ظلمت این زندان است

عمر من پیش همین ثانیه ها می سوزد

صورتم از اثر شدّت سنگینی

دست این سندی بی شرم و حیا می سوزد

زیر شلّاق همین مرد ، خدا می داند

اشکهایم همه در کرببلا می سوزد 

تا به جای غل و زنجیر می افتد چشمم

شمع جان من از آن شام بلا می سوزد 

در و دیوار جهان هم نفسم می خواند

جگرم از اثر زهر جفا می سوزد 

کنج زندانم و می میرم از این درد ولی

دلم از غربت فردای رضا می سوزد

بعد از این دخترکم تازه کمی می فهمد

پیش نعش پدری دخت چرا می سوزد؟

هر ردیف غزل از اوج ارادت گوید

"تشنه" تا هست از این داغ شما می سوزد

**********************************************************

اگرچه بسته به زنجیر و در اسیری بود
به دست بسته به دنبال دستگیری بود

نبود باب حوائج اسیر زندان ها
همیشه پشت درخانه اش فقیری بود

نبود دخترکش تا به او کند تکیه
اسیر پای شکسته به وقت پیری بود

چقدر لاغر و زخمی شد و ...؛ شکست آخر
شبیه اینکه گلاب از گلی بگیری بود

به روی تخته تنش را غلام ها بردند
عجب مراسم تشییع کم نظیری بود

برای بی کفنی گریه می کندکفنت
همان که سهم تنش کهنه حصیری بود

**********************************************************